Rozmiarami ofiar to i oczywiście, Czernobyl to przysłowiowy pikuś, ale kulturowo, to już nie.

Za czasów zimnej wojny mielismy dwa bieguny w polityce światowej. Stany Zjednoczone i ZSRR, bo Europa do potęg nie należała.
Przeskok w telegraficznym skrócie...
Jedni i drudzy straszyli się wzajemnie, a już szczególną uwagę poświęcali broni nuklearnej. I teraz przytrafiła się katastrofa w 86 roku. I oczywiście dzisiaj juz wiemy (choć i tu znaleźliby się tacy, co by się ze mną klucili), że z tymi ofiarami nie było i nie jest jak na to wyglądało. Niemniej Czernobyl jest wielką tragedią patrząc pod kątem psychologii. I nie możemy tu juz rozgraniczać jedynie do PRL i strachu naszych rodziców, czy dziadków. W tym wymiarze to tragedia, która zasięgiem objęła niemal cały świat i póki co w sposób bardziej dobitny niż niedawna w Japonii. Pod tym względem należy się szersze potraktowanie Czernobyla w podręcznikach, bo chcąc nie chcąc żylismy tą tragedią, doznawaliśmy zbiorowych "halucynacji", a przede wszystkim histerii. No bo jak nazwać artykuły prasy Zachodniej mowiące o tym, że ofiary są grzebane w rowach, bo jest ich tak wiele, że nie daje się zapanować nad tym, a po Kijowie biegają kury-mutanty o wzroście 2m i zadziobują ludzi.

Czernobylowi nalezy się nalezne miejsce w podręcznikach właśnie dlatego.

Ps. Tak na marginesie - ilu z Was nie tyle pociaga chęć zobaczenia teoretcznie wyglądającego na postapokaliptyczne miasto, a swoisty dreszczyk powiązany ze stresem, strachem, z zyciem w napięciu, które w tamtych czasach miało miejsce?

Chodzi mi raczej o to, ze jak juz cos piszą na ten temat to zeby nie przekłamywali tych informacji tak jak w tym podręczniku od chemii bo potem taki uczeń sobie zakoduje podświadomie, ze promieniowanie jest ''be'' i wszystko z nim związane także. A co do potopu nie martw sie przeczytam bo ciekawy ponoc

Właśnie w tym kraju bo chcieć każdy może a móc to zrealizować to juz nie za bardzo