Z okazji 25 rocznicy awarii cały budynek przerobiono na muzeum, było czynne przez 2 tygodnie, później z braku zwiedzających je zamknięto. W miasteczku jest co najmniej kilka sklepów.

I co do tych kilku sklepów. Aż taki popyt jest wśród żołnierzy i naukowców pracujących w strefie na produkty ze sklepu? :> W końcu mają jedną czy dwie stołówki.

Każda osoba mająca kontakt zarówno z promieniowaniem jonizującym (np. pracownie akceleratora radiomedycznego / pracowni R.T.G.), a szczególnie kontakt z izotopami promieniotwórczymi (radiomedycyna, brachyterapia, diagnostyka z użyciem izotopów promieniotwórczych) — jest rzecz jasna wpierw odpowiednio przeszkalana w bezpiecznym posługiwaniu się aparaturą bądź izotopami.

W przypadku izotopów wymaga się stosowania odpowiednich strojów ochronnych + rękawic (zwykle jednorazowego użytku).
Z reguły izotopy nie są przenoszone bezpośrednio, lecz np. za pomocą szczypiec, czy manipulatorów — po to by organizm pracownika był odsunięty na maksymalnie możliwą odległość od izotopu..
Opracowuje się odpowiednie procedury, w których przed otwarciem źródła izotopu, wszystkie stanowiska muszą być odpowiednio wpierw przygotowane — po to by wszystkie czynności manipulacyjne z otwartym izotopem, wykonywano możliwie jak najszybciej; aby maksymalnie skrócić czas kontaktu z otwartym izotopem...

Tak to w praktyce wygląda:

Źródło: YouTube




Celem nadrzędnym tych wszystkich procedur są tzw. zasady ALARA / ALARP — "As Low As Reasonably Achievable" / "As Low As Reasonably Practicable"...
... czyli polityka minimalizacji ryzyka poprzez utrzymanie ekspozycji na dawki promieniowania jonizującego na jak najniższym poziomie pod względem kosztów, technologii i korzyści dla zdrowia pracowników.


A co będzie jeśli dojdzie do ewentualnego wypadku radiacyjnego?

Oczywiście, że pomimo zachowania wszelkich procedur, czy zasad bezpieczeństwa — może się zdarzyć niestety czasem, że dojdzie do otrzymania podwyższonych dawek promieniowania przez Personel.
Wówczas to m.in. informowana jest o takim przypadku nawet MAEA, która ustala dla takiego wypadku odpowiednią wartość skali INES, oraz podawany jest opis tego typu wypadku:
http://www-news.iaea.org/EventList.aspx?ps=100&pno=0

Prócz tego każda osoba mająca do czynienia z promieniowaniem jonizującym, ma  O B O W I Ą Z E K  nosić ze sobą dawkomierz indywidualny.

Dawkomierz indywidualny, nie jest nowym wynalazkiem, lecz pierwsze tego typu urządzenia powstały kilkadziesiąt lat temu, w czasach słynnego "Projektu Manhattan", a opracował je Ernst O. Wollan. Miał on wówczas postać światłoszczelnej kasetki z błoną filmową. Stopień zaczernienia pozwalał określić dawkę pochłoniętą przenikliwego promieniowania jonizującego. Stosowano też w tych kasetkach różne rodzaje "filtrów" z odpowiednich materiałów, co pozwalało określić orientacyjne dawki od różnego typu czy energii tego promieniowania.
Dziś są niekiedy wciąż używane tego typu kasetki, ale z uwagi na mniejszą dokładność wypierają je dawkomierze termoluminescencyjne (TLD).


Dawkomierz TLD może mieć postać np "breloczka", przypinanego do fartucha czy "pierścionka" na palec, itp.


Gdy dawkomierz (a więc osoba go posiadająca) zostaje naświetlony określoną dawką promieniowania jonizującego, to fakt ten zostaje "zapamiętany" przez strukturę pastylki fluorku litu — później w specjalnym urządzeniu podgrzewa się te pastylki, a te zaczynają świecić: intensywność świecenia jest wprost proporcjonalna do dawki pochłoniętej.

Tą metodą można stwierdzić, czy pracownik w ciągu miesiąca lub dwóch, bądź kwartału pochłonął sumaryczną dawkę od 0.00003 Sv do kilku Sv — czyli czy naraził się (lub nie) na dawki promieniowania, np. powyżej normy.

Więcej na ten temat w linku poniżej:

LADIS
Laboratorium Dozymetrii
Indywidualnej i Środowiskowej

http://dawki.ifj.edu.pl/

No cóż... polskie realia
Tak samo z odczynnikami (w tym kwasami) chemicznymi w mojej szkole. Większość rzeczy powinna być w zamkniętej szafce, ale co jakiś czas się z tego korzysta i nikomu się nie chce tego chować, latać po specjalny klucz itd. Więc mogę wynieść co chcę.

Ja natomiast pracuję z pierwiastkami promieniotwórczymi robiąc doktorat i wiem jak lekceważąco traktuje się ten temat w laboratoriach naukowych. Po pierwsze nie miałam żadnego oficjalnego przeszkolenia, jedynie koleżeńskie uwagi co zrobić żeby zanadto się nie napromieniowywać. Po drugie nikogo nie obchodzi ile czasu pracuję z radioaktywnym izotopem- mam pracować tyle żeby mieć wyniki. Po trzecie do pokoju izotopowego możne wejść praktycznie każdy - i fantazjując- wyciągnąć izotop z zamrażarki nachlapać i sobie pójść. O dawkomierz indywidualnych nikt tu nie słyszał. Jest tylko radiometr uniwersalny.
Teoretycznie pracując z izotopem jestem chroniona przez 1cm pleksi. Praktycznie wystarcza to tylko przy słabo "świecących" materiałach.przy stężonym izotopie pleksi to za mało, promieniowanie przez to przechodzi bez problemu. Jedyne co mogę zrobić to ograniczyć do minimum czas trzymania izotopu w rękach (na szczęście na jednorazowe rękawiczki mogę sobie pozwolić bez ograniczeń) i ochronić oczy okularami (akurat "mój izotop" wyjątkowo lubi uszkadzać wzrok).