Skoro już jesteśmy przy Wielbarku, to trzeba poruszyć kwestię łącznicy Suchy Las – Wielbark Las. Niestety, zarówno o jej otwarciu, jak i zamknięciu niewiele mogę powiedzieć. Kiedy zacząłem funkcjonować na terenie Odcinka Drogowego Wielbark jako kontroler służby drogowej (przypomnijmy, od roku 1971), łącznica już istniała. [...]

Nie pamiętam dokładnie, kiedy szedł pierwszy transport, w którego konwojowaniu uczestniczyłem. Czy było to zaraz po objęciu służby, czy może nieco później? Nie potrafię sobie przypomnieć. W każdym razie w początkowym okresie mojej działalności kontrolerskiej w ogóle nie wiedziałem, do czego dokładnie ta łącznica służy. Myślałem, że może być używana wyłącznie celach strategicznych, militarnych. Ale nasuwało się pytanie: po co omijać Wielbark? Szczytno przecież było większym ośrodkiem miejskim, a nikt go nie omijał. Dopiero potem się okazało, że to te ładunki wozili. Nie przypominam sobie takiej sytuacji, aby jakiś inny pociąg był kierowany z Wielbarka Las na Suchy Las. Tylko i wyłącznie pociągi z ładunkami popromiennymi, jadące na zasadach PONSZ! Wagony przypominały nieco te do przewozu cementu czy nawozów. Miały charakterystyczne baniaki, coś jak termosy, ciężko to nazwać. Nie było tego dużo. Oczywiście nikt nie udzielał nam jakichś szczegółowych informacji, a nie ukrywam, że sami o cel zbytnio się nie dopytywaliśmy. W tamtych czasach nadmierna ciekawość mogła tylko zaszkodzić. Z czasem stało się to dla mnie normalne, na początku ciężko jednak było się przyzwyczaić. Przy pierwszym moim transporcie przyszedł do mnie jakiś człowiek z odpowiedniej służby, przedstawił się i powiedział, że to oni będą pilnować, nadzorować, że jakbyśmy coś zauważyli, to prosić ich o pomoc, a oni pomogą. I tak dalej, i tak dalej, czy nie mamy może jakichś kłopotów z ludźmi... no wiadomo jak to było. Pamiętam, że cały czas kręcili się ci panowie w cywilu, a oprócz tego funkcjonariusze Milicji Obywatelskiej. Nawet na każdym przejeździe kolejowym stał milicjant i pilnował, żeby ktoś czegoś tam nie podrzucił czy przypadkiem nie zostawił. Nie było systematyczności, jeśli chodzi o jeżdżenie. Zdarzało się to najwyżej kilka razy w roku, najczęściej dwa lub trzy. [...]

Oczywiście przejście pociągu PONSZ poprzedzone było odpowiednią procedurą. Organizacją samego ruchu, jak zapewne wiesz, zajmowała się służba ruchu. Stworzono w tym celu odpowiedni regulamin (instrukcja R-14), nie przypominam sobie jednak, czy nas z czymkolwiek zapoznawano, czy nie. Każda służba czyniła po prostu swoje. Naszym obowiązkiem, jako służby drogowej, było przede wszystkim sprawdzenie stanu technicznego całej linii, obchody, objazdy, a jeśli chodzi o samą łącznicę, to głównie badanie techniczne rozjazdów (było ich tam kilka), torów, usunięcie ewentualnych usterek oraz odpisanie wszystkich czynności w odpowiednim dzienniku, czyli w gruncie rzeczy to, co czynimy zwykle. [...]

Gorzej ze służbą ruchu. Na co dzień posterunki Wielbark Las (mijanka) oraz Suchy Las (posterunek odgałęźny) były zamknięte, otwierano je tylko na okoliczność przejazdu PONSZ. W związku z tym należało załatwić obsadę aż do trzech nastawni (SL, WL, WL1), co oznaczało już pewien rodzaj mobilizacji. Brano sprawdzonych ludzi, głównie z okolic. Byli to fachowcy, a przy tym tacy, którzy na pewno diabełka za skórą nie mają – to nie ulega wątpliwości. Jako kontroler służby drogowej miałem obowiązek jechać na lokomotywie pilotującej bądź pociągowej. Za moich czasów były to parowozy. Dublowałem maszynistę w obserwacji toru i otoczenia, a przede wszystkim byłem gwarantem właściwego przygotowania szlaku do przejazdu pociągu wagi państwowej. W celu podjęcia takiej służby jechałem wówczas osobowym do Nidzicy, gdzie czekałem na przybycie transportu specjalnego. Przedstawiałem się kierownikowi pociągu, po czym konwojowałem skład aż do podwielbarskiej łącznicy. Nie przypominam sobie przy tym sytuacji, aby kiedykolwiek pociągi jechały odwrotnie, czyli z posterunku odgałęźnego Suchy Las do mijanki Wielbark Las. Zawsze jechało się od Wielbarka Las. Powrotne transporty musiały więc kursować albo zwyczajnie przez Wielbark ze zmianą czoła, albo zupełnie inną trasą. [...]

Pociąg zawsze jechał późnym wieczorem. W pamięci utkwiła mi atmosfera jakiejś takiej tajemniczości, zagrożenia. Bo licho wie, co się stanie. A żeby ktoś czegoś głupiego nie zrobił. A że jakiś numer się wydarzy, a ty będziesz odpowiadał. Z drugiej strony była też i frajda, bo spotykali się wszyscy znajomi, pogadali, kiełbaskę podgrzali na ognisku. Tak to mniej więcej wyglądało. Nie przypominam sobie, żeby kiedykolwiek za moich czasów wydarzył się jakiś poważniejszy incydent. Zawsze szło to gładko, zresztą każdy zdawał sobie sprawę, że w tym przypadku nie ma żartów. [...]